Blog Mantelzorgmakelaar Petra

Deze week mocht ik twee mantelzorgers blij maken.

De één kreeg het verlossende telefoontje dat de Wet langdurige zorg was toegekend woorden die zoveel meer betekenen dan alleen een besluit.
Wekenlang hadden ze met spanning gewacht. Haar man heeft steeds meer zorg nodig, en elke dag voelde zwaarder dan de vorige. Toen mevrouw hoorde dat de Wlz was toegekend, hoorde ik alleen maar stilte aan de andere kant van de lijn gevolgd door een diepe zucht van opluchting. “Eindelijk rust,” zei ze zacht. En precies dat is het. Rust in het hoofd, ruimte in het hart en weer tijd samen voor de kleine, leuke dingen.

De ander ontving het schrijven dat de traplift en de badkameraanpassing eindelijk groen licht kregen.
De man vertelde mij eerder hoe zijn moeder al maanden alleen de benedenverdieping gebruikte, omdat traplopen te riskant was geworden. De bovenverdieping was nog vol met herinneringen, maar onbereikbaar. Nu kan ze straks weer overal veilig komen, zich weer vrij bewegen in haar eigen huis iets wat zó vanzelfsprekend lijkt, tot je het kwijt bent.

Twee verschillende verhalen, twee verschillende levens, maar allebei met datzelfde gevoel van opluchting.

En die opluchting gaat verder dan een besluit of een handtekening.
Het gaat over ruimte, de ruimte die ontstaat als zorgen niet langer alles opslokken.

Over rust in het hoofd, lucht in het hart, en het besef dat er weer iets van balans terugkeert.
Soms zie je het letterlijk gebeuren de schouders zakken, de ademhaling wordt rustiger, de blik verzacht.

Ik zie vaak hoe in het eerste kennismakingsgesprek de tranen vloeien.

Omdat mensen al zo lang proberen vol te houden.
Omdat de zorg stilletjes steeds zwaarder werd, en de chaos te groot.
Omdat ze niet meer weten waar ze moeten beginnen, of wat ze voelen.

En dat begrijp ik. Zorgen voor een ander doe je met je hart maar het vraagt vaak méér dan dat.
Het vraagt heel veel tijd en energie elke dag opnieuw.
Juist daarom is het zo belangrijk dat er ook weer tijd overblijft voor jezelf.
Even ademhalen, een wandeling maken, koffie drinken met een vriendin, of wat ruimte voor je hobby

mijn aanwezigheid is vaak een intiem inkijkje in iemands leven, juist op de momenten waarop alles wankelt.
Ik kom aan de keukentafel waar de vermoeidheid zichtbaar is, waar stilte meer zegt dan woorden.
En telkens raakt het me weer dat mensen mij toelaten in die kwetsbare ruimte.
Dat vertrouwen blijft bijzonder. Elke keer opnieuw.

Een paar weken later zit diezelfde mantelzorger opnieuw tegenover me.
De blik is meer helder, de schouders zijn gezakt, de ogen weer een stuk levendiger.
Er komt weer ruimte om te lachen, om plannen te maken om de hobby om te pakken.

Dat moment waarin iemand weer ademhaalt, weer kleur krijgt, weer durft te leven dat is voor mij goud waard.

Het is zo fijn dat ik dat verschil kan en mag maken.

Heb jij als mantelzorger hulp nodig? Blijf er niet langer mee rondlopen neem vrijblijvend contact met mij op