Blog Mantelzorgmakelaar Petra

Er komt een moment dat het niet meer gaat. Dat je overdag nog alles regelt, maar 's nachts wakker ligt, niet meer slapen kan, nacht na nacht. Dat je het ene na het andere lijstje afvinkt, maar allang niet meer voelt wat je zelf nodig hebt.

Bij mij begon het sluipend. Ik zorgde, zoals zovelen. Voor thuis, voor de ander. Daarbovenop mantelzorgde ik zeer intensief voor mijn zieke schoonouders. Steeds meer, steeds vaker, steeds vanzelfsprekender. We hebben een eigen bedrijf dat moest blijven draaien. Het huishouden ging gewoon door. Alles bleef op mijn schouders liggen. En ik liet het gebeuren. Want zo ben ik nou eenmaal. Ik regel, ik draag, ik houd vol. Ik denk: ik doe dat wel even. Tot het op was.

Mijn lijf trok het niet meer. Mijn hoofd stond niet meer stil. Ik werd moe van alles, begon soms spontaan te huilen, ook van de kleinste dingen. Ik voelde alleen nog maar spanning in mijn hoofd en in mijn lichaam. Alles in mij riep om rust, en ik had geen idee meer waar ik die vandaan moest halen. En toch ging ik door. Want ik vond dat ik niet mocht klagen. Ik was 'maar' de schoondochter. Er waren mensen die het zwaarder hadden. Die echt ziek waren. Ik was toch gezond? Sterk? Goed georganiseerd? Ik vond dat ik niet mocht klagen. Dus ik deed het 'gewoon'.

Tot iemand me recht aankeek en vroeg: "Hoe gaat het eigenlijk met jou?" En ik wist het niet meer. Ik barstte in tranen uit. Zomaar, midden in een gesprek, dat niet eens over mij ging. Of misschien ging het dat wel. Eindelijk.

Daar begon het. Niet het herstel, dat kwam later, maar het inzicht. Het besef dat het te veel was geworden. Al veel langer. Ik ben naar de huisarts gegaan. Voor het eerst sprak ik hardop uit wat ik al maanden voelde: dat ik het niet meer trok, dat ik leeg was, en dat ik niet wist hoe ik eruit moest komen. Ik heb toen bewust rust genomen. Tijd gepakt om op adem te komen. Om uit de automatische stand te stappen en weer te voelen. Ik heb zelfs wat medicatie genomen om die eindeloze nachten te doorbreken, waarin ik maar bleef malen en piekeren, zonder ooit echt te slapen. Het was geen zwakte. Het was nodig. Omdat doorgaan geen optie meer was.

En ik leerde mezelf iets wat ik jaren had uitgesteld: nee zeggen. Niet tegen anderen, maar tegen dat stemmetje in mij dat vond dat ik altijd sterk moest zijn. Nee, het gaat nu even niet. Nee, ik kan dit niet alleen. Ik heb hulp nodig. Maar die hulp kwam maar mondjesmaat. Een paar gesprekken. Wat losse adviezen. Goedbedoeld, maar te laat, te weinig. Wat ik echt nodig had, was iemand die naast me kwam staan. Die overzicht gaf, mee regelde, doorvroeg, begreep waar ik stond. Maar die was er niet.

En toen wist ik: dit is waarom ik mantelzorgmakelaar wil worden. Omdat niemand het alleen moet hoeven doen. Omdat er zoveel mensen zijn die zorgen, volhouden, overleven, zonder dat iemand echt ziet wat het kost. Ik wil er zijn voor hen. Niet pas als ze breken, maar juist daarvoor. En hoe ik het gedaan heb? Dat weet ik nog steeds niet. Ik heb mezelf bij elkaar geraapt, stukje bij beetje. Soms op mijn knieën, soms in stilte. En ik heb me nog maar op één ding gericht: mantelzorgmakelaar worden. Niet om er zelf aan te ontsnappen, maar om anderen te kunnen helpen voordat ze zo ver komen.

Elke dag ging het een beetje beter. De opleiding gaf structuur. Het leren, het oefenen, het snappen hoe het wél werkt, gaf me weer grip. En ook het bouwen van mijn eigen website, mijn eigen plek, op mijn manier, bracht me rust en energie. Ik wist weer: ik heb iets te geven. Maar dit keer op een manier die klopt voor mij. En zie hier: nu sta ik hier. Klaar om jou te helpen

Warme groet,
Petra
info@mantelzorgmakelaarpetra.nl | 085 040 6520